TERUG IN NL

Ik ben nu ongeveer een week weer terug in Nederland. Het leek me wel leuk om nog even een afsluitend verhaal te schrijven. Het is best even wennen om weer hier te zijn. Het is dan ook wel een hele grote overgang. Van het megadrukke, warme Hong Kong naar ons stille, koude Nederlandje. Tijdens mijn overstap in Londen had ik het al door (ik moest van vliegveld wisselen). Ik kom buiten en gelijk heb ik de rillingen over mn rug lopen. Jemig, 13 graden was het! De koudste dag in Hong Kong was 28 graden. Gelukkig had ik 4 lagen kleding aan (anders was mijn koffer te zwaar), want dit kan je toch geen zomer noemen.

Ik kwam aan op London Heathrow en had toen volgens de planning 3 uur de tijd om naar Londen Gatwick te komen, want vanuit daar ging mijn vliegtuig naar Amsterdam. Nou je zou zeggen, 3 uur is voldoende, maar dat viel best tegen. We kwamen op tijd aan, daar was niks mis mee. Maar voordat je het vliegtuig uit bent, ben je toch al gauw een halfuur verder. Het duurt toch even voor dat iedereen zijn trombosebenen en herniaruggen weer op gang heeft na die 13 uur lange zit. En dan moeten al die handbagage koffertjes nog uit de bakken en worden er kinderwagens tevoorschijn gehaald, waardoor de hele rij opgehouden wordt…
Toen ik eenmaal uit het vliegtuig was had ik de pas er dus al flink in. Dat ons vliegtuig de eerste aankomst van de dag was, is mijn redding geweest. Hierdoor was het op het vliegveld nog aardig rustig. Nadat je zo’n 4 kilometer aan gangen en roltrappen hebt gehad, ben je eindelijk bij de soort van tram die je naar de aankomsthal brengt. Nou toen was het wachten op de koffers. Hij kon niet direct doorgelabeld worden naar Amsterdam, omdat er een vliegveld wissel was (wel logisch natuurlijk). Maar ondertussen deed ik niets anders dan op de klok kijken. Er was van de 3 uur inmiddels toch al een uur voorbij. Toen ik dan ook eindelijk mijn koffer op de band langs zag komen, ben ik als een gek gaan lopen. Je moet dan namelijk ook nog weer het hele tafereel bij langs van de immigratie en douane etc., wat ook weer de nodige tijd kost. Nou dan sta je eindelijk officieel in Londen. En nu? Ik moest naar Gatwick, en een beetje snel graag. In het vliegtuig hadden ze al omgeroepen wat je moest doen als je een overstap had, en tot mijn grote verbazing zeiden ze ook iets over hoe je naar Gatwick moest komen. “Gewoon” de bordjes volgen. Nou ik heb welgeteld 1 bordje gezien, maar toen hield het op hoor. Dus ik wilde het gaan vragen. Maar omdat het zo vroeg was, waren winkeltjes of infobalies nog niet open. Ik zag een balie die wel open was, van een soort treinmaatschappij. Dus ik vroeg of hij misschien ook wist waar de bus naar Gatwick Airport stond en hoe ik aan een kaartje kon komen. Die ontzettend behulpzame jongen wees wat in het rond, ik kon er geen richting uit halen. Maar er zou ergens een automaat moeten staan. Dus ik denk ik vraag nog even of hij misschien ook weet hoeveel zo’n kaartje kost. Maar daarop kreeg ik het antwoord: ‘No. I have no idea.’, waarna hij me nog een paar seconden dom aanstaarde.
Nou dat is duidelijk. Zoeken dan maar. En ja hoor, er was inderdaad een automaat. Tot mijn frustratie deed mijn pinpas het de eerste keer niet in het automaat. Dus ik dacht; dat kan er ook nog wel bij. Op zoek naar een ATM. Een paar Engelse ponden staan ook wel leuk in mijn portemonnee; naast de Hong Kong Dollar, Macause Pataca’s, Chinese Yuen en Euro’s. Maar bij de tweede poging werd hij wel geaccepteerd gelukkig. Nou toen had ik een ticket, maar nog geen bus.
Dus ik loop naar buiten en kom in een busterminal. Helaas was mijn bus niet de enige die vertrok. Maar ik heb de juiste gevonden.
En dit allemaal terwijl ik in mijn hoofd een klokje hoorde tikken. De busrit duurde een uur. Eenmaal op Gatwick, begon het weer opnieuw. Eerst de koffer snel inchecken, want die balie sluit een uur voor vertrek. Ik had nog 7 minuten en ik was niet de enige in de rij. Toen die ingecheckt was, snel doorlopen naar de paspoort controle en de douane. Toen was ik het ook wel zat, want je moet daarna weer alles snel in je tas en koffertje proppen dus dat was inmiddels ook een grote chaos. Toen snel lopen naar de gate. Toen ik aankwam was het boarden natuurlijk al begonnen, maar dat boeide me niet. Het ging erom dat ik er was voordat de gate werd gesloten en ik had het gehaald met nog 10 minuten over.
Ik heb nog nooit zo’n gestreste aankomst gehad. Dit in tegenstelling tot mijn vertrek uit Hong Kong. Het vertrek is nog nooit zo zonder druk verlopen.

De dagen voordat ik wegging, heb ik eigenlijk alleen maar gefeest. Ik was nog jarig en dat moest natuurlijk gevierd worden. En omdat ik weg ging, was er ook een afscheidsfeestje. De dag erna was het de laatste dag van een collega, dus ook toen waren we weer van de partij. Met als resultaat dat ik elke keer dronken thuiskwam. Maar ik had ook nog allemaal dingen gepland in de laatste dagen, omdat ik dan vrij was en ik nog dingen kon bekijken. Niet alles is er van gekomen, maar ik heb toch nog wel nieuwe dingen gezien.
Door alle drukte was ik nog altijd niet begonnen aan het inpakken van mijn koffer. Na mijn verjaardagsfeestje kwam ik thuis en dacht ik met mijn dronken hoofd: oh ja, ik moet mijn koffer inpakken! (om half zes in de ochtend, ja hoor). Dus schijnbaar heb ik hem erbij gepakt, opengelegd in de kamer en er een aantal dingen in geflikkerd. ’s Nachts moest ik een keer of 4 naar de wc en ben ik ook een keer of 4 over die koffer gestruikeld. Ik werd om half 11 ongeveer wakker en toen ben ik nog vrolijk naar de ‘Ten thousand buddhas monastery” geweest. Het was erg mooi alleen de weg er naartoe viel ik zowat in slaap. En ik had het ergens wel gelezen: “Het Klooster van de Tienduizend Boeddha's is een boeddhistische tempel en klooster op de berg in de buurt van Pai Tau Tsuen, Shatin, Hongkong. Het klooster is op een berg gebouwd en om het te bereiken moet men vele traptreden lopen.” Nou vooral dat laatste, daar is niks aan gelogen. Man man man… Normaal gesproken heb ik daar geen moeite mee, en ik ben ook wel heel wat gewend. Maar toen ik boven was, was ik helemaal kapot en ik zweette me dood. Desondanks was het wel prachtig hoor, en ik ben achteraf blij dat ik het bezocht heb.

Die middag heb ik nog even rondgeslenterd in de stad en heb ik de laatste dingen gekocht die ik nog wilde. ’s Avonds had ik nog een feestje ☺ Man, wat een gekkigheid. Maar super gezellig. Het was (net als de vorige avond) in het restaurant/bar van het hotel waar ik werkte. Een collega van mij kon op een gegeven moment niet eens meer zitten of staan, dus die hebben we naar boven gedragen en ze heeft in de personeelskamer geslapen op de grond. Daarna ben ik ook wel stukken kwijt, maar toch ben ik schijnbaar met de taxi thuisgekomen rond 6 uur. Na weer over mn koffer gestruikeld te zijn (en er waarschijnlijk ook nog wel iets in gedaan te hebben), ben ik toch in mijn bed gekomen.

Toen ik dan echt mijn koffer moest pakken, zag ik wat ik er allemaal al in had gedaan de nachten ervoor. Ik had onder andere een 2 liter fles cola en een schaar in mijn handbagage. Daarnaast kwam ik een open zak cornflakes tegen en als toppunt vond ik mijn paspoort in mijn koffer! Toen dacht ik: het is misschien beter als ik alles eruit haal en gewoon opnieuw begin. Ik werd wakker rond 11 uur. De uitcheck tijd was 12 uur. Je kan wel raden dat dat niet gelukt is. Maar rond 2 uur was ik uit mijn kamer. Ik kon mijn bagage bij de receptie laten staan.

Die middag ben ik lekker naar het zwembad geweest in de stad met als hoofddoel dat ik daar aan het einde van de middag nog kon douchen, zodat ik schoon en fris aan mijn terugreis begon. Voor het eerst keken die Chinezen mij gek aan, in plaats van ik hen, omdat ik na het douchen alles weggooide. Ik had een oude handdoek meegenomen die ik daar achterliet en daarnaast gooide ik ook mijn shampoo, douchegel en slippers weg. Daar begrepen ze niks van.

’s Avonds ben ik nog met mijn collega’s uiteten geweest. Op mijn dooie gemak. Mijn vlucht was ten slotte om 23.10u. We gingen eten in het restaurant van Bay Bridge (waar ik sliep), zodat het geen gedoe zou zijn met al die koffers. Heerlijk gegeten. Pas bij het toetje had ik door hoe laat het eigenlijk al was. Het was inmiddels 8 uur. De tijd waarop ik eigenlijk al op het vliegveld had willen zijn. Want ik hou er van om alles goed voor elkaar te hebben er overal op tijd te zijn. Maar aangezien ik toch al in complete chaos wegging, kon dit er ook nog wel bij. Rond half negen gingen we weg. Een collega ging met me mee naar het vliegveld. We zouden de bus nemen. Maar toen we eenmaal stonden te wachten, besefte ik me dat dat veel te lang zou gaan duren (een uur namelijk). En ik wist niet eens waar de bus stopte, dus we moesten nog zoeken ook. En het was inmiddels al kwart voor negen, wat zou betekenen dat ik pas kwart voor tien op het vliegveld zou zijn. Toen dus toch maar een taxi genomen, want die rijdt het stuk in een half uur. Het was superdruk op het vliegveld (21.30u inmiddels) en stond een hele lange rij bij de ‘baggage drop off’. Maar ze kwamen langs met stickers, want er waren twee British Airways vluchten die avond en de mensen op de eerste vlucht kregen voorrang in de rij. Het moment van afscheid nemen was best lastig, ik moest wel een traantje wegpinken. Je maakt nieuwe vrienden, die je vervolgens weer achter moet laten. Maar er was geen tijd voor gejank, want ik moest nog langs de controles, terwijl het boarden al bijna begon. Het was een gek gevoel, om weg te gaan na zo’n lange tijd. De laatste paar dagen waren ontzettend leuk, maar het zorgde er wel voor dat ze extra snel leken te gaan. Toen ik dan eindelijk in het vliegtuig zat, ben ik in slaap gevallen al voor dat we opstegen.

En dan ben je zo maar weer in Amsterdam. Het was heel fijn om mijn familie weer te zien. Inmiddels ben ik toch al weer redelijk gewend hier, maar ik denk nog wel vaak aan Hong Kong. De stad blijft altijd speciaal, want het voelt op een gegeven moment toch wel als thuis.
Ik heb geen moment spijt gehad van deze keuze; het was echt een super tijd. Ik had het voor geen goud willen missen.